روزهای بعد از انتخابات دهم ریاست جمهوری

انتخابات دهم ریاست جمهوری که قرار است روز 22 خرداد ماه برگزار شود در سه روز باقی مانده وارد حساس ترین دوره خود شده است و جریان نظامی طرفدار محمود احمدی نژاد با تمام قوا وارد صحنه شده است.

به نظر می رسد فراگیری موج اصلاحات در ایران و حتی در بین ایرانیان خارج از کشور نگرانی های عمده ای را در طیف سیاسی – اقتصادی – نظامی حامی دولت نهم بر انگیخته است ، به گونه ای که سعی دارد سدی در مقابل آن بوجود آورد و در نهایت با دستکاری در آراء، نتایجی چون انتخابات سال 1384 را رقم زند.

اینکه چرا چنین فشار گسترده ای بر جامعه مدنی وارد آمده است تا آرمان و نامزد دلخواه آنها در انتخابات به پیروزی نرسد و احمدی نژاد برای چهار سال دیگر و بعد احتمالا مادام العمر بر مسند قدرت باقی بماند ریشه در حوادثی دارد که به نظر می رسد بعد از روز 22 خرداد دامن آقای احمدی نژاد و حامیان دو آتشه وی را خواهد گرفت.

نخست اینکه در صورت پیروزی محمود احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری طیف پشتیبان او در بدنه نظامی جمهوری اسلامی یعنی سپاه پاسداران به یک فعال مایشاء تبدیل خواهد شد و در حالی که تاکنون پروژه های اقتصادی و نفتی بسیاری را به چنگ آورده است در آینده کل درآمدهای نفتی، ذخایر ارزی و شریان های حیاتی اقتصادی ایران را به زیر سلطه می آورد .

نتیجه چنین وضعیتی، حاکمیت یک الیت نظامی شبیه «خونتا» های مستقر در کره شمالی، برمه و آمریکای لاتین در دهه 70 و 80 در ایران همراه با رهبری ولایت فقیه استحاله شده است.

دوم اینکه، طیف ایدئولوژیک و سیاسی حامی محمود احمدی نژاد که در قم مستقر بوده و تئوری پرداز آن ، آیت الله محمد تقی مصباح یزدی است در موقعیت برتری خواهد گرفت تا روحانیون نسل اول را از میدان به در کرده و با زمینه سازی، نظام ولایت فقیه کنونی را به سنتی ترین شکل آن تغییر شکل داده که قالب آن، نظامی شبیه حکومت اسلامی یا خلافت اسلامی است.

مجلس خبرگان کنونی به طور کامل در اختیار این طیف است و انتخابات داخلی سال گذشته این مجلس عملا به اخراج افراد مترقی تر از هیئت رئیسه و جایگزینی آن با افراد نزدیک به طیف مصباح یزدی منجر شد. در این میان اکبر هاشمی رفسنجانی به عنوان رییس مجلس خبرگان موقعیت متزلزلی دارد که در صورت تحکیم پایه های قدرت دولت احمدی نژاد، وی می تواند به راحتی از گردونه خارج شود.

و اما در صورتی که محمود احمدی نژاد به سمت ریاست جمهوری انتخاب نشود، پیامدهای آن برای طیف نظامی پشتیبان دولت نهم تفاوت زیادی نخواهد کرد و آنها همچنان با پشتوانه رهبر جمهوری اسلامی و به مدد سلاح، پایه های قدرت خود را حفظ خواهند کرد گرچه مانند سابق دایره نفوذ آنها گسترش نخواهد یافت.

ولی نکته مهمتر، به وضعیت شخصی محمود احمدی نژاد باز می گردد که در مناظره خود با میر حسین موسوی مرزهای بسیاری را در نوردید و اسامی بلندپایه های نظام جمهوری اسلامی را افشاء کرد که به گفته او، در فساد اقتصادی دست دارند. این اقدام او نوعی انتحار سیاسی بود که بعید است احمدی نژاد «فاقد قدرت سیاسی» از آن جان سالم بدر برد.

جمهوری اسلامی در طول تاریخ سی ساله خود نشان داده است که فرزندان خود را می خورد حتی اگر این فرزند، پیشنهاد دهنده گنجاندن ولایت فقیه در قانون اساسی و قائم مقام رهبری باشد. احمدی نژاد در مقایسه با افرادی که در این سیستم قربانی شدند، حلقه ضعیف تری به شمار می رود و با سخنان خود محمل قانونی نیز به برخوردهای قضایی بعدی با خود داده است.

در سوی دیگر، طیف ایدئولوژیک ساکن در قم است که در سال های اخیر با استفاده از رانت های اقتصادی و همچنین اختصاص بودجه به تشکیلات زیر مجموعه آیت الله مصباح یزدی در قانون بودجه سالانه، فربه تر شده و عملا در حال گسترش ایده های خود از طریق تربیت طلبه و انتشار کتاب است. روی کار آمدن دولتی اصلاح طلب با ریاست جمهوری میر حسین موسوی و یا حتی مهدی کروبی، شریان مالی این طیف را با بودجه و کمک های دولتی قطع خواهد کرد.

نکته آخر اینکه، تجربه نشان داده است که انقلاب های جهان تا رسیدن به ایده آل ها و آرمان های خود راه درازی در پیش دارند که ممکن است مانند انقلاب فرانسه حتی تا یک سده هم به طول بیانجامد و در درون آن انقلاب در انقلاب هم رخ دهد.

انقلاب بهمن 57 نیز از این قاعده مستثنی نیست و راه درازی در پیش است تا دمکراسی در ایران نهادینه شود و تنها مسیر آن نیز، استفاده از روزنه های دمکراسی مانند انتخابات و فشار بر بدنه سیاسی برای تعمیق جامعه مدنی است به گونه ای که دیگر مانند انتخابات سال 1384، لمپنیسم سیاسی توان ابراز وجود نداشته و یا نتواند وارد سیستم سیاسی شود که حداقل های آزادی را نیز نادیده بگیرد.