آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی

ویدئو کلیپ «آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی» از شهرام ناظری برای اعتراض های خیابانی در ایران به نتیجه انتخابات دهم ریاست جمهوری

آیا مردم از نظام جمهوری اسلامی عبور خواهند کرد؟

سخنرانی آیت الله علی خامنه ای، رهبر جمهوری اسلامی ، در خطبه های نماز جمعه روز 29 خرداد می تواند یکی از سر فصل های مهم تاریخ جمهوری اسلامی باشد که آثار و پیامدهای زیادی بر جای خواهد گذاشت.

سخنرانی آیت الله خامنه ای از آن روز حائز اهمیت بود که پس از یک هفته اعتراضات گسترده و میلیونی خیابانی در تهران علیه نتایج انتخابات دهم ریاست جمهوری ایراد شد و تکلیف معترضان با نظام جمهوری اسلامی ایران روشن شد. متن کامل سخنان خامنه ای

اگر تا پیش از این معترضان و بسیاری از ایرانیان - که می گویند رای آنها به موسوی دزدیده شده و به سبد محمود احمدی نژاد رفته است - با وزارت کشور و شورای نگهبان طرف بودند اکنون شخص آقای خامنه ای تمام حجاب ها، مرزها و جایگاه خود به عنوان رهبر را کنار گذاشته و به صورت تمام قد، آقای احمدی نژاد را رییس جمهور محبوب خود معرفی کرد و خود با جامعه ایران طرف دعوا شد.

این حرکت رهبر ایران یادآور اقدامات و سخنرانی های محمد رضا پهلوی، شاه سابق ایران، است که تمام قدرت را در اختیار داشت و در جریان انقلاب نیز وی با جنبش عظیم انقلابی مردم ایران طرف شده بود.

در آن انقلاب، دیگر نخست وزیر و مقام های لشگری و کشوری طرف مردم نبودند بلکه این شخص اول مملکت بود که در قامت یک دیکتاتور تمام عیار ظاهر شده بود و راهی باقی نگذاشت جز انقلاب و سرنگونی 2500 سال نظام شاهنشاهی.

آیت الله خامنه ای روز جمعه در سخنان خود رسما مخالفان و رهبران سیاسی آنها را که سالها در این نظام سمت های مهمی داشته اند مسئول عواقب ادامه راهپیمایی ها و خونریزی های احتمالی دانست و به طور صریح به نیروهای بسیج و هواداران خود دستور داد که با معترضان به شدت برخورد کنند.

سخنرانی روز جمعه رهبر ایران بوی خون می داد و از سویی، راه اصلاح نظام جمهوری اسلامی ایران را از درون بست و مهر تایید بود بر سخن مخالفان نظام جمهوری اسلامی؛ سخنی که سال ها بود از زبان مخالفان جمهوری اسلامی بر زبان رانده می شد و تنها راه چاره حل مشکل سیاسی ایران را سرنگونی نظام ولایت فقیه عنوان می کردند.

اکنون مسئله این است که رهبران معترض و به طور ویژه میر حسین موسوی چه موضعی در این زمینه اتخاذ خواهند کرد. آیا به اتمام حجت رهبر جمهوری اسلامی پایخ مثبت می دهند و یا از وی عبور خواهند کرد.

تاریخ دوباره در حال تکرار است. میر حسین موسوی برای دومین بار مقابل آیت الله خامنه ای قرار گرفته است. اگر در دهه 1360 وی از قدرت آیت الله خمینی برای مقابله با رییس جمهور (خامنه ای) استفاده کرد و پیروز شد این بار پشتوانه او، قدرت مردم است. ولی آیا او این بار هم خواهد توانست بر آیت الله خامنه ای فائق آید.

بدون تردید ایران اکنون بر یکی از حساس ترین لبه های تاریخ خود قرار گرفته است و به خانه رفتن تظاهر کنندگان به معنای استقرار کامل دیکتاتوری، خفقان، سرکوب و مرگ آزدیخواهی و رهبرانی است که در پیروزی انقلاب بهمن 1357 نقش اصلی داشتند. حوادث روزهای آینده روشن خواهد کرد که تاریخ ایران چگونه ورق خواهد کرد.

اعتراض های گسترده در ایران؛ خامنه ای چه کار باید بکند

رویدادهای چند روز اخیر در ایران آن قدر سریع و برق آسا رخ داد که مجالی برای نوشتن باقی نمی گذاشت، ضمن آنکه کار خبری به اندازه ای زیاد شد که امکانی برای نوشتن پدید نیامد.

به هر روی، بدنبال انتخابات روز 22 خرداد که در جریان آن میلیون ها ایرانی در پای صندوق های رای حاضر شدند نتیجه ای رقم خود که ایرانیان بسیاری را در داخل و خارج بهت زده کرد و آن اینکه، محمود احدی نژاد با 24 میلیون و 500 هزار رای از صندوق ها بیرون آورده شد.

تردیدی نیست و همانگونه که بسیاری از تحلیلگران اذعان کرده اند با توجه به شواهد انکار ناپذیری که وجود دارد این انتخابات از مردم ایران دزدیده شد.

در حالی که جو و احساس عمومی در مسیر انتخاب میر حسین موسوی، نخست وزیر سابق ایران، قرار گرفته بود آیت الله علی خامنه ای، رهبر جمهوری اسلامی، که 80 درصد قدرت را در ایران در دست دارد در یک کودتای بدون خونریزی و به تعبیری «کودتای انتخاباتی» بر روی 20 درصد دیگر قدرت چنگ انداخت و بدون اینکه مراحل قانونی طی شود دستان محمود احمدی نژاد را به عنوان پیروز انتخابات دهم ریاست جمهوری بالا برد.

اگر به گذشته بر گردیم می توانیم نشانه های این کودتا را به طور مشخص از هشتم شهریورماه سال 1387 ردیابی کنیم که در جریان دیدار محمود احمدی نژاد و هیئت دولت نهم با آیت الله خامنه ای رخ داد.

در این دیدار رهبر ایران به اعضای دولت گفت: «برای کارهای خود طوری برنامه ریزی کنید که گویی پنج سال دیگر در قدرت قرار دارید.» اشاره آقای خامنه ای به سال آخر دولت نهم و چهار سال بعد بود.

در ماه های بعد، رهبر جمهوری اسلامی در سخنرانی های خود به طور صریح از سیاست های احمدی نژاد بویژه در عرصه خارجی حمایت کرد و نمایندگان وی در نیروهای نظامی و امنیتی، شورای نگهبان، فرماندهان سپاه و رییس ستاد کل نیروهای مسلح در اظهارات خود با ستایش از عملکرد محمود احمدی نژاد، اعلام کردند که وی برای چهار سال آینده رییس جمهور ایران خواهد بود.

از شواهد این گونه بر می آید که تصمیم به کودتای انتخاباتی در یک محفل بسیار بسته در بیت رهبر ایران گرفته شده است و حتی محمود احمدی نژاد در جریان آن قرار نداشته است. یک دلیل واضح چنین رخدادی، روز رای گیری است که در آن ترس کامل در چهره محمود احمدی نژاد به دلیل شکست سنگین در نظرسنجی ها پدیدار شده بود.

همچنین در حالی که 40 میلیون نفر رای داده و آراء به صورت دستی شمرده می شدند که به همین دلیل کار شمارش ساعت ها به طول می انجامید، قبل از اتمام ساعات رای گیری، خبرگزاری های دولتی و سپاه آراء را اعلام کردند.

در کمال تعجب، سایت «الف» وابسته به احمد توکلی، نماینده محافظه کاران در مجلس، پیش از سایر خبرگزاری ها کل آراء احمدی نژاد را تنها چند ساعت پس از اتمام رای گیری منتشر کرد که همان رای اعلام شده از سوی وزارت کشور در عصر روز شنبه، 23 خرداد، برای آقای احمدی نژاد بود.

در هر صورت، این نتایج به حق از سوی ایرانیان و کاندیداهای اصلاح طلب پذیرفته نشده و در روزهای اخیر چندین تظاهرات گسترده بویژه راهپیمایی میلیونی میدان انقلاب تا آزادی در روز 25 خرداد، برگزار شد و عملا مشروعیت و مقبولیت انتخابات به طور اخص و رهبر جمهوری اسلامی ایران را به طور عام زیر سوال برده است.

آیت الله خامنه ای که همچنان بر کودتای خود اصرار دارد پای در مسیر خطرناکی گذاشته است که نتیجه آن می تواند بنیان نظام جمهوری اسلامی را بر باد دهد و یا خفقان کامل را در کشور حاکم کند.

از آنجایی که رهبر ایران تصور می کند کلام و روش او همچنان در ایرن نفوذ دارد باید گفت که تظاهرات روزهای اخیر و مواضع محکم میر حسین موسوی نشان داد که وی در موضع بسیار ضعیفی قرار گرفته است و تنها بر روی سر نیزه نشسته است.

درایت حکم می کند آقای خامنه ای از موضع خود باز گردد و یا اگر همچنان اصرار دارد که جایگاهش مورد خدشه قرار نگیرد پرونده انتخابات را به مجمع تشخیص مصلحت نظام واگذار کند تا از خود سلب مسئولیت نماید و تصمیم این مجمع نیز بر ابطال انتخابات استوار باشد.

هر تصمیمی که گرفته شود، له یا علیه اراده مردم، بی تردید باید گفت سپهر عمومی ایران دچار دگردیسی شدیدی شده است که هیچ شباهتی با قبل از انتخابات نخواهد داشت و نتیجه آن به زیر کشیده شدن ولی فقیه فعلی و یا حتی سیستم ولایت فقیه با خشونت یا به صورت قانونی و از مسیر مجلس خبرگان در درازمدت است.

روزهای بعد از انتخابات دهم ریاست جمهوری

انتخابات دهم ریاست جمهوری که قرار است روز 22 خرداد ماه برگزار شود در سه روز باقی مانده وارد حساس ترین دوره خود شده است و جریان نظامی طرفدار محمود احمدی نژاد با تمام قوا وارد صحنه شده است.

به نظر می رسد فراگیری موج اصلاحات در ایران و حتی در بین ایرانیان خارج از کشور نگرانی های عمده ای را در طیف سیاسی – اقتصادی – نظامی حامی دولت نهم بر انگیخته است ، به گونه ای که سعی دارد سدی در مقابل آن بوجود آورد و در نهایت با دستکاری در آراء، نتایجی چون انتخابات سال 1384 را رقم زند.

اینکه چرا چنین فشار گسترده ای بر جامعه مدنی وارد آمده است تا آرمان و نامزد دلخواه آنها در انتخابات به پیروزی نرسد و احمدی نژاد برای چهار سال دیگر و بعد احتمالا مادام العمر بر مسند قدرت باقی بماند ریشه در حوادثی دارد که به نظر می رسد بعد از روز 22 خرداد دامن آقای احمدی نژاد و حامیان دو آتشه وی را خواهد گرفت.

نخست اینکه در صورت پیروزی محمود احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری طیف پشتیبان او در بدنه نظامی جمهوری اسلامی یعنی سپاه پاسداران به یک فعال مایشاء تبدیل خواهد شد و در حالی که تاکنون پروژه های اقتصادی و نفتی بسیاری را به چنگ آورده است در آینده کل درآمدهای نفتی، ذخایر ارزی و شریان های حیاتی اقتصادی ایران را به زیر سلطه می آورد .

نتیجه چنین وضعیتی، حاکمیت یک الیت نظامی شبیه «خونتا» های مستقر در کره شمالی، برمه و آمریکای لاتین در دهه 70 و 80 در ایران همراه با رهبری ولایت فقیه استحاله شده است.

دوم اینکه، طیف ایدئولوژیک و سیاسی حامی محمود احمدی نژاد که در قم مستقر بوده و تئوری پرداز آن ، آیت الله محمد تقی مصباح یزدی است در موقعیت برتری خواهد گرفت تا روحانیون نسل اول را از میدان به در کرده و با زمینه سازی، نظام ولایت فقیه کنونی را به سنتی ترین شکل آن تغییر شکل داده که قالب آن، نظامی شبیه حکومت اسلامی یا خلافت اسلامی است.

مجلس خبرگان کنونی به طور کامل در اختیار این طیف است و انتخابات داخلی سال گذشته این مجلس عملا به اخراج افراد مترقی تر از هیئت رئیسه و جایگزینی آن با افراد نزدیک به طیف مصباح یزدی منجر شد. در این میان اکبر هاشمی رفسنجانی به عنوان رییس مجلس خبرگان موقعیت متزلزلی دارد که در صورت تحکیم پایه های قدرت دولت احمدی نژاد، وی می تواند به راحتی از گردونه خارج شود.

و اما در صورتی که محمود احمدی نژاد به سمت ریاست جمهوری انتخاب نشود، پیامدهای آن برای طیف نظامی پشتیبان دولت نهم تفاوت زیادی نخواهد کرد و آنها همچنان با پشتوانه رهبر جمهوری اسلامی و به مدد سلاح، پایه های قدرت خود را حفظ خواهند کرد گرچه مانند سابق دایره نفوذ آنها گسترش نخواهد یافت.

ولی نکته مهمتر، به وضعیت شخصی محمود احمدی نژاد باز می گردد که در مناظره خود با میر حسین موسوی مرزهای بسیاری را در نوردید و اسامی بلندپایه های نظام جمهوری اسلامی را افشاء کرد که به گفته او، در فساد اقتصادی دست دارند. این اقدام او نوعی انتحار سیاسی بود که بعید است احمدی نژاد «فاقد قدرت سیاسی» از آن جان سالم بدر برد.

جمهوری اسلامی در طول تاریخ سی ساله خود نشان داده است که فرزندان خود را می خورد حتی اگر این فرزند، پیشنهاد دهنده گنجاندن ولایت فقیه در قانون اساسی و قائم مقام رهبری باشد. احمدی نژاد در مقایسه با افرادی که در این سیستم قربانی شدند، حلقه ضعیف تری به شمار می رود و با سخنان خود محمل قانونی نیز به برخوردهای قضایی بعدی با خود داده است.

در سوی دیگر، طیف ایدئولوژیک ساکن در قم است که در سال های اخیر با استفاده از رانت های اقتصادی و همچنین اختصاص بودجه به تشکیلات زیر مجموعه آیت الله مصباح یزدی در قانون بودجه سالانه، فربه تر شده و عملا در حال گسترش ایده های خود از طریق تربیت طلبه و انتشار کتاب است. روی کار آمدن دولتی اصلاح طلب با ریاست جمهوری میر حسین موسوی و یا حتی مهدی کروبی، شریان مالی این طیف را با بودجه و کمک های دولتی قطع خواهد کرد.

نکته آخر اینکه، تجربه نشان داده است که انقلاب های جهان تا رسیدن به ایده آل ها و آرمان های خود راه درازی در پیش دارند که ممکن است مانند انقلاب فرانسه حتی تا یک سده هم به طول بیانجامد و در درون آن انقلاب در انقلاب هم رخ دهد.

انقلاب بهمن 57 نیز از این قاعده مستثنی نیست و راه درازی در پیش است تا دمکراسی در ایران نهادینه شود و تنها مسیر آن نیز، استفاده از روزنه های دمکراسی مانند انتخابات و فشار بر بدنه سیاسی برای تعمیق جامعه مدنی است به گونه ای که دیگر مانند انتخابات سال 1384، لمپنیسم سیاسی توان ابراز وجود نداشته و یا نتواند وارد سیستم سیاسی شود که حداقل های آزادی را نیز نادیده بگیرد.