"محمود احمدي نژاد" به عنوان رئيس جمهور شبيه هيچ يك از ديگر رهبران شناخته شده ايران نيست: جنگ طلب، بي تجربه، بنياد گرا، ملي گرا، و داراي استعدادي مبهم در بسيج افكار عمومي ايرانيان است. در نخستين سال رياست جمهوري اش ، او از فردي گمنام به شخصيتي بسيار دردسر ساز ومورد توجه جهاني تبديل شده است. مصالحه ناپذيري وي بر سر حق كشورش در غني سازي اورانيوم نگراني نسبت به بروز آشفتگي بيشتر در خاورميانه را افزايش داده و دو كشور ايران و آمريكا را بيش از سابق به لبه درگيري نظامي سوق داده است.
ايرانيان با اين پيام روشن، احمدي نژاد 49 ساله را به رياست جمهوري انتخاب كردند تا وضعيت معيشتي آنها را بهبود بخشد. شعار وي در رقابت هاي انتخاباتي كه " ما مي توانيم" ناظر به مبارزه با فساد و نه ساخت بمب اتمي بود. اغلب به نظر مي رسد كه ديدگاه احمدي نژاد – مثل پيشنهادش براي انتقال اسرائيل به آلاسكا يا اروپا – ايراني ها را عصباني مي كند كه مايلند در جامعه جهاني پذيرفته شوند تا اينكه از طرف آنها محكوم شوند. اما شهردار سابق تهران و از فرماندهان سپاه اينگونه نشان داده كه اكثريت ايرانيان با وي موافقند: اكنون زمان آن فرا رسيده كه ايران قدرتمند شود و فرصتي بهتر از زمان حاضر نيست.
وي موضوع انرژي هسته اي را به يك غرور ملي تبديل كرده و با اعلام اينكه " آمريكا هيچ كاري نمي تواند بكند" درصدد اثبات آن است. اين يك قمار خطرناك است چرا كه ممكن است آمريكا با چرخش به سمت حمله نظامي وي را از اين اشتباه درآورد.
0 نظر:
ارسال یک نظر